مسیر پیش روی چین جهت تحقق خنثی سازی انتشار کربن تا سال ۲۰۶۰

اما چرا؟

چین بزرک ترین تولید کننده گاز دی اکسید کربن که یک گاز قوی گلخانه ای محسوب می شود، است به طوری که ۲۸ درصد از مجموع خروجی های دی اکسید کربن جهان متعلق به چین است؛ انتشار گاز دی اکسید کربن در چین در سال ۲۰۱۹ میلادی از مجموع میزان انتشار این گاز گلخانه ای در آمریکا، ژاپن و اروپا بیشتر فراتر رفت.

علیرغم اینکه انتشار سرانه این گاز گلخانه ای در چین کمتر از نیمی از مقدار برآورد شده در آمریکا بوده است، اما بخش مهمی از مقابله جهان با تغییرات آب و هوایی همچنان به اقدامات چین بستگی دارد؛ بنابراین، این سوال به وجود می آید که آیا چین می تواند به این هدف بلند پروازانه مبنی بر خنثی سازی انتشار کربن تا سال ۲۰۶۰ میلادی دست پیدا کند یا خیر؟

در پاسخ به این سوال باید گفت که قطعا تحقق چنین هدفی کار آسانی نیست؛ نمی توان انکار کرد که چین در طول سال های اخیر تلاش های قابل توجهی در مسیر کاهش انتشار کربن اتخاذ کرده و در این مسیر، انرژی های تجدید پذیر را در سطح گسترده ای به کار گرفته است.

ظرفیت های به کار گرفته شده برای تولید انرژی های بادی و خورشیدی در چین از سال ۲۰۱۹ میلادی تاکنون، یک سوم مجموع این انرژی ها در کل جهان را تشکیل داده است؛ چین در حال حاضر مشغول ساخت نیروگاه های بیشتری در مقایسه با هر کشور دیگری در دنیا است.

در عین حال، چین بزرگ ترین تولید کننده و فروشنده اتوبوس ها و خودروهای برقی در جهان محسوب می شود.

با این وجود، همه شرایط ایده آل نیست؛ سوخت های فسیلی که حجم زیادی از گاز دی اکسید کربن تولید می کنند، همچنان ۸۵ درصد از مصرف انرژی در چین را تشکیل می دهند؛ زغال سنگ که یک سوخت فسیلی عمده در چین به حساب می آید، به تنهایی ۶۰ درصد از انرژی مصرفی این کشور را شامل می شود در حالیکه میانگین جهانی مصرف این سوخت حدود ۳۰ درصد است.

این بدان معناست که چین در مسیر تحقق هدف خنثی سازی انتشار کربن تا سال ۲۰۶۰، باید به طرز چشمگیری به تلاش های فعلی خود بیفزاید؛ اما چگونه؟

منابع انتشار گاز دی اکسید کربن در چین شامل ۵ بخش مهم انرژی، تولید، حمل و نقل، کشاورزی و ساخت و ساز می شوند.

بخش های انرژی و تولید چین از منابع اصلی انتشار کربن در چین محسوب می شوند؛ چین باید استفاده از انرژی های تجدید پذیر خود را به طرز چشمگیری در طول دهه آینده افزایش و ساختار فعلی انرژی خود را تغییر دهد؛ این هدف نه تنها باید در حوزه انرژی تولید کننده برق بلکه در بخش های دیگر از جمله حمل و نقل به کار گرفته شود تا خودروهای برقی جایگزین خودروهایی شوند که سوخت آنها از طریق منابع انرژی سنتی تامین می شود.

در عین حال، تکنولوژی باید نقشی اساسی در طول این روند ایفا کند؛ نقش تکنولوژی در این بین شامل ارتقاء بهره وری انرژی، کاهش و یا حذف انتشار گازهای گلخانه ای در بخش های مختلف و تغییر محل انتشار دی اکسید کربن می شود.

برای مثال، تکنیک های جذب و ذخیره سازی کربن در حال حاضر توجه رو به رشدی را در بخش های انرژی و تولید به سمت خود جلب کرده اند؛ به کارگیری این تکنیک ها به معنای این است که دی اکسید کربن هدر رفته را می توان ذخیره و بعدها در مکانی که وارد جو نخواهد شد، آزاد کرد.

تمامی این تحولات نیازمند این است که دولت چین مجموعه ای از سیاست های فردی و تجاری را به کار گیرد که بتوانند انتشار کربن را کاهش دهند؛ در عین حال، سرمایه لازم برای انجام این کار نیز باید تعریف و تزریق شود تا اعمال تغییرات لازم امکان پذیر باشد.

بر اساس برآورد انجام شده توسط گروه مشاوره ای «بوستون»، چین از حالا تا سال ۲۰۵۰ میلادی، به مبلغی معادل ۹۰ الی ۱۰۰ تریلیون یوان برای سرمایه گذاری جهت پشتیبانی از اجرای دستور کار خنثی سازی انتشار کربن نیاز خواهد داشت.

مسیر چین در راستای تحقق هدف خنثی سازی کربن تا سال ۲۰۶۰ میلادی، مسیر ساده ای نیست؛ با این حال، این هدف بلند مدت نشان دهنده تعهد عظیم چین در مسیر انتقال سبز است؛ اگرچه این یک هدف ۴۰ ساله است، اما تلاش های مورد نیاز برای تحقق آن باید از امروز شروع شود.