در تولید علم عقب مانده ایم چون پژوهشکده های ما دولتی است نه خصوصی

به گزارش پیام فوری ،علی امیر سواد کوهی پزشکی عمومی را از دانشگاه تهران ، تخصص اش را از دانشگاه شهید بهشتی تهران و یک دوره تکمیلی را از شیکاگو آمریکا گرفته است.
با او به اندازه نوشیدن دو فنجان قهوه گرم در زمستان سرد حرف زدم هر وقت آرام می گرفت بی درنگ فنجان قهوه را بر روی میز می گذاشتم سیخونکی به ذهنش می زدم و باورهایش را به چالش می کشیدم و اما او بی خبر از فوت و فن خبرنگاری اسفندی می شد روی آتش ، آتش اش تند می شد و حرف های آتشی می زد.
خیلی زود ناراحت می شوم. به من بر می خورد. حالم بهم می خورد از دست های پشت پرده ، از مافیایی که فقط به فکر پرکردن جیب خود است و از مدیران بی لیاقت و روسیاه که در آینده و در تاریخ ایران از آنها به نیکی یاد نخواهند کرد.عمیق تر که به حرف های دکتر علی امیر سواد کوهی گوش می دهم متوجه می شوم ایشان چیز زیادی نمی خواهد او « پژوهشکده طب مراقبت های ویژه می خواهد» برای جیب خودش هم نمی خواهد. برای آینده این مملکت می خواهد. الان اما پنج سال است که او و همکاران اش را دنبال نخود سیاه می فرستند.
برای گرفتن مجوز دوباره خیز برداشته است. من اما حسرت می خورم و می ترسم ، ترسم از این است که اگر با درخواست اش موافقت نکنند او نیز بسان هزاران هزار متخصص دیگر عطایی مملکت اش را با چشمان اشک آلود به لقایش می بخشد ساک اش را بر می دارد و می رود.
هم اینگ « رییس انجمن مراقبت های ویژه ایران یا همان ICU » است.ازش می پرسم این درست است که می گویند که ICU یعنی می بینمت. یا من شما را می بینم. می خندد و می گوید که بله درست است و ما امیدواریم دوباره بیمار را در بخش های دیگر بیمارستان زنده و سالم ببینیم. اما ICU یعنی (Intensive Care Unit ) مرکز مراقبت های ویژه. واحد مراقبت‌های ویژه یا آی‌سی‌یو (ICU) بخشی از بیمارستان است که مخصوص مراقبت از افراد دچار بیماری‌ها یا جراحات شدید یا تهدید کننده حیات است که نیاز به نظارت دقیق و مداوم و حمایت بوسیله تجهیزات و داروهای اختصاصی دارند تا کارکردهای طبیعی بدن در آنان حفظ شود.
دکتر علی امیر سواد کوهی می گوید که آی سی یو در کشور ما بسیار جوان است و ما قدمتی حدود ۱۵ سال را داریم با این حال ما دومین کشور در خاورمیانه پس از ترکیه هستیم که قدرتمندترین بخش آی سی یو را داریم و در سراسر جهان رتبه ۳۳ از آن ما است دریغ و صد دریغ که داریم این نام خوش و این رتبه بسیار خوب را از دست می دهیم و آنهم به دلیل عدم توجه مسئولان به این بخش و نبود امکانات بر اثر تحریم ها.
دکتر سوادکوهی بعنوان نمونه به تخلیه مایع پلورال ( اطراف ریه ) اشاره می کند و می گوید که ما هم اکنون این لوله را در داخل کشور نداریم و باید از خارج وارد شود وقتی نیست مجبوریم شکم بیمار را بشکافیم و از طریق دیگری آب ریه را خالی کنیم.
چرا نیست و چرا وارد نمی شود خود داستان غم انگیزی دارد وقتی با ارز ۴۲۰۰ تومانی اتومبیل آخرین مدل ، غذای سگ و سنگ پا وارد می کنند آدم درداش را به کی بگوید. اشکال از بالا نیست رهبر انقلاب مجوز برداشت یک میلیارد دلار از صندوق ذخیره ارزی به بخش پزشکی را داد این خیلی خوب است اما این سوال اینجا اینگونه پیش می آید که این پول را مدیران پایین دستی کجا خرج کردند این پول در واقع کجا رفت؟! یک میلیارد دلار پول کمی نیست آنجا که مربوط به رهبری بود کار درست بود اما چرا ما آثار این پول کلان را در بیمارستان ها نمی بینیم؟
رییس انجمن مراقبت های ویژه ایران ( آی سی یو) در ادامه می گوید که هر آنچه ما می کشیم از دولت تنبل است در شرایط فعلی ما یک ملت بشدت وابسته به دولت هستیم و این دولت بسیارسنگین است اصولا به ما آموزش نداده اند که چگونه بدون نیاز به دولت کار کنیم و گذران زندگی کنیم. من فکر می کنم مسئولان کشور بویژه دولت بعدی باید کمی دنده عقب برگردند و مسیر را درست انتخاب کنند چون با این فرمان و با این سرعت ما به دیوار برخورد می کنیم.
مسئولان باید به سرعت خصوصی سازی واقعی نه خصوصی سازی که از دل آن رانت و فساد برمی خیزد را در دستور کار قرار دهند البته ما انتظار خصوصی سازی در حد کشورهای پیشرفته همانند انگلیس و آمریکا و… نداریم. همینکه بتوانیم الگوی خصوصی سازی را از کشورهای نزدیک به خود به درستی انجام بدهیم باید خداوند را هزاران بار شکر کنیم.
اجازه بدهید من در حوزه کار خودم حرف بزنم شما نگاه کنید که هیچ کدام از پژوهشکده هایی که در کشور ما است خصوصی نیست بلکه همه دولتی است و از سوی دولت بودجه به آن تعلق می گیرد وقتی بوجه دولتی به یک پژوهشکده ای می دهند خواه ناخواه فساد و رانت هم ایجاد می شود درست از همین روی است وقتی نتیجه تحقیقات اساتید و موسسه های پژوهشی ایران به کشوری مثل آمریکا می رسد بی درنک آن پژوهش و تحقیقات ایرانی را به سمت سطل آشغال هدایت می کنند.
من خودم آمریکا بودم و بارها شاهد چنین رفتارهایی بودم وقتی از آمریکایی ها می پرسیدم که چرا نتیجه تحقیقات اساتید و موسسه های پژوهشی ایران را سطل آشغال می اندازید آنها می گفتند که پژوهشکده های ایرانی وابسته به دولت است و در این چند سال چیز جدی از ایرانی ها ندیدیم. آنها در توضیح می گفتند که وقتی یک پژوهشگر روی موضوعی تحقیق می کند رییس بالا دستی اش می گوید نام من را به عنوان همکار در طرح بنویس معاون آموزشی هم چنین درخواستی می کند و همینطور سایر مدیران فشار می آوردند تا نامشان در آن طرح یا پژوهش گنجانده شود پس این تحیق و پژوهش نیست این خود رانت و فساد است.
دکتر سوادکوهی در ادامه گفت که یادم می آید یک دانشمند آمریکایی به من گفت من یک ایرانی سراغ دارم که ۲۵۰ مقاله علمی و ۷۵ کتاب نوشته است بعد آن آمریکایی برای من توضیح داد اگر این فرد ۸۰ سال عمر کند و در طول عمر خود هیچ کاری نکند و هر سال بتواند این مقدار مقاله وکتاب بخواند و سپس پژوهش بکند و نتیجه پژوهش هایش را بنویسد ، می تواند تعداد معقولی مقاله و کتاب بنویسد مشخص است که این آدم از رانت و فساد استفاده کرده و دسترنج دیگران را به نام خودش ثبت کرده است گاهی اوقات تبلیغات اینجوری نه تنها تبلیغ نیست بلکه ضد تبلیغ و مایع آبروریزی هم است.
رییس انجمن مراقبت های ویژه ایران در ادامه گفت که در دنیا وابستگی پژوهشکده های ما به بودجه دولتی را می دانند این هرگز خوب نیست ما برای خروج از این بن بست راهی جز دادن مجوز به مراکز پژوهشی خصوصی نداریم این کار منع قانونی ندارد اما دست هایی در این کار است که مانع از این کار می شود. ما می توانیم بجای نفت فن آوری بفروشیم.
از دکتر سوادکوهی در مورد مزیت های خصوصی سازی پژوهشکده ها پرسیدم و ایشان در پاسخ گفت که ببینید در دنیا بجای نفت علم و تکنولوژی را می فروشند. آمریکا نفت دارد و اتفاقا نفت آمریکا بسیار بیشتر از نفت برخی از کشوهاری خلیج فارس است اما آمریکا در چاه های نفت اش را بسته است چرا چون محصولی به نام آیفون تولید می کند که برای خرید آن محصول مشتری با خودش بالش و پتو می برد و سه روز دم در فروشگاه می خوابد تا از دیگران عقب نیفتد.شما به تاریخچه فیسبوک نگاه کنید ببینید بنیانگذاراش چه کسی است چقدر فقیر بود و حالا چقدر ثروت دارد. من می توانم صدها مثال اینچنینی بزنم اما بگذار برویم سر اصل مطلب ، جان کلام این است که آمریکا تکنولوژی و تولید علم می فروشد چون پژوهشکده های خصوصی دارد و از پژوهشگران حمایت می کند. ما هم برای اینکه از دنیای که چهاراسبه پیش می تازد عقب نمانیم باید پژوهشکده های خصوصی داشته باشیم.
وقتی حرف هایش را با دقت می شنوم مکث می کنم و از او را به چالش می کشم و می پرسم اگر شما یک پژوهکده خصوصی داشتید چکار می کردید؟! خیلی زود و قاطع پاسخ داد تولید علم و دانش می کردم.به سرعت مثلا بر روی واکسن کرونا پژوهش می کنم وقتی به دانش این کار رسیدم با کشور بی حاشیه و پیشرفته ای همانند هندوستان قرارداد تولید انبوه واکسن می بندم هم بشریت را از مرگ نجات می دهم و هم ارز وارد کشور می کنم و هم واکسن صادر می کنیم.
رییس انجمن مراقبت های ویژه ایران در ادامه از زن و شوهر ترکیه ای نام برد و گفت که آنها واکسن را کشف کردند و با شرکت آمریکایی فایرز برای تولید انبوه آن قرارداد بستند این کار چند سود مهم داشت یکم اینکه نام پروفسور اوغور شاهین و همسرش اوزلم تورجی بعنوان دانشمندان نمونه جهان اسلام مطرح شد دوم اینکه این زوج ناگهان به ثروث افسانه ای میلیارد دلاری رسیدند.
به دکتر سوادکوهی می گویم ابوعلی سینا روح پزشکی ایران را تقویت کرد و به پزشکان ایرانی اعتماد به نفس داد با این حال آیا همچنان ما می توانیم دست به اکتشاف و اختراع بزنیم در جواب می گوید که صد البته.
پژوهشکده های ما اگر خصوصی باشند دیگر مسئله رانت ، فامیل بازی و فساد پیش نمی آید چون پژوهشکده های خصوصی بوجه ای از دولت نمی گیرند بنابراین بودجه را باید از جیب خودشان خرج کنند وقتی اینجوری بشود پس صاحبان و مدیران این موسسه ها بی تعارف و بسیار محکم می روند روی نتیجه گرفتن از پژوهش. در این راه از کسانی استفاده می کنند که به مفهموم واقعی جوینده علم هستند.
از دکتر علی امیر سواد کوهی خواستم تا حرف دلش را بزند. او آهی می کشد و می گوید که کشور ما اگر بخواهد درمسیر پیشرفت واقعی قرار بگیرد باید خصوصی سازی سالمی داشته باشد. دولت خسته است چون سنگین است. ملت هم باید برای کاهش وابستگی به دولت تربیت بشوند.ما باید دانش و فن آوری تولید کنیم ما مغزهای متفکری داریم پس می توانیم بجای ماده ای به نام نفت ، فن آوری و دانش نفتی را بفروشیم.
هدف من خدمت به کشورم است چون این را خیلی خوب می دانم که با راه اندازی موسسه ها و پژوهشکده های خصوصی می توانیم برای کشورمان علاوه بر ایجاد اشتغال ارز آوری هم داشته باشیم.