محدودیت های فیلمسازان در بحران کرونا از نگاه احسان سلگی، کارگردان فیلم (هاویر)
هاویر یکی از بهترین فیلم های کوتاه سال های اخیر است، فیلمی که از زمانی که برای پیش تولید آن صرف شد (نزدیک به هشت ماه)میتوان به این مهم پی برد. اثری منسجم و جذاب با بازی های باور پذیر و ملموس ، فیلمی که داستان متفاوتش درباره پسری که بعد از فوت پدرش تلاش می کند تا مرد خانه شود.آن چه می ماند صحبت های کارگردان فیلم است که با هم می خوانیم :
گیسو پریشون فیلم دوم شما، حداقل از نظر بازخورد و اتفاقی که برای بازیگران و عوامل فیلم افتاد،قطعا موفق بود. پس چه عاملی باعث شد که بین آن فیلم و فیلم سوم شما،(هاویر )یک سال فاصله بیفتد؟
مجموعه ای از وقایع دست به دست هم داد،تا کار جدیدم با وقفه ای یکساله روبه رو شود.سخت گیری در نوشتن سناریو ، اپیدمی کرونا و از همه مهمتر نبود سرمایه گذار از جمله این عوامل بود.
پس وسواس عامل این اتفاق بود؟
وسواس هم بود؛ البته فیلمنامه دیگری نوشتم که به دلیل هزینه بالا امکان ساخت نداشت.چون فیلم کوتاه در ایران مخاطبان جدی ندارد به طبع ساختن و نوشتن این سبک سخت تر و وسواسانه تر می شود.
نقطه آغاز ایده ساخت فیلم هاویر، که در این فضا با این داستان و شخصیت ها کار شود را به یاد دارید؟
داستان فیلم با دیدن یک بچه که با ترس و استرس وارد خانه می شود در ذهنم نقش بست.
از همان اول تصمیم داشتید که فیلم در فضای محله های پایین شهر اتفاق بیفتد؟
قصه منطقی دارد که محله توجیح کننده آن است،به همین دلیل ناچار بودیم فضای خانه و محله را قدیمی کنیم.
نظرتان در مورد فیلم کوتاه چیست؟
من اعتقاد دارم ساخت فیلم کوتاهی که با تفکر و‌تعمق شکل می‌گیرد، خلقتی به وسعت بی‌نهایت و عمق بیکران است.هنرمند وقتی به درجه خلق اثر می‌رسد، علاوه بر مسئولیت اجتماعی بیشتر، انسان دغدغه مندتری هم می شود ،که مسائل اجتماعی را در قالب فیلم به صورت موجز،با مفاهیم عمیق در مدیوم ژانرهای مختلف منعکس می‌کند.
ایا بستر لازم در ایران برای فیلم کوتاه وجود دارد؟
برای ارائه چنین اثری در کشور ایران جا و مکان تعریف شده‌ای وجود ندارد مگر جشنواره‌های معدود و محدودی که برگزار می‌شود همچنین بخاطر عدم فرهنگ فیلم‌بینی مخصوصا فیلم کوتاه، رشد فیلمساز به صورت حرفه‌ای انگشت‌شمار است. بهترین و شاخص‌ترین مکانی که برای ارائه اثر وجود دارد، «جشنواره فیلم کوتاه تهران» است که به نوبه‌ی خود ماراتونی جذاب است.
فضای فیلمنامه ای که در ذهن داشتید به گیسو پریشون (سینمای ارزشی) نزدیک تر بود یا هاویر؟
هیچ کدام؛ کاملا متفاوت از این دو فیلم بود.
یعنی تنها دلیل عدم ساخت آن هزینه بالای فیلم بود؟
بله؛ فیلمنامه خیلی هزینه بر بود و فقط یک صحنه آن که دو دقیقه زمان میبرد به اندازه چند فیلم کوتاه هزینه داشت.
می دانیم که گیسوپریشون یکی از بهترین فیلم های کوتاه یکی دو سال اخیر است؛ اما از نظر خود شما چنین بود؟ شما از این فیلم راضی هستید؟
قطعا راضی نیستم،فیلم های من به خاطر مسئله کرونا ومحدودیت های جانبی اش بسیار متضرر شد. البته این شرایط برای همه فیلمساز ها هست؛ مساله بعدی اینکه همیشه یک جایی هست که شخص فکر می کند کاش این جور یا آن جور ساخته بود،که این مرحله باعث رشد و‌تکامل فیلم ساز می شود.
برنامه ای برای ساخت فیلم سینمایی هم دارید؟
همانطور که اطلاع دارید برای ساخت فیلم سینمایی نیاز به سرمایه ای به مراتب چندین برابر فیلم کوتاه است،اما خدارو شکر سرمایه گذار(شرکت تندیس بورس) و تهیه کننده فیلم هاویر(مهران تاج الدینی) با رضایت کامل از کار برای ساخت فیلم سینمایی بنده اعلام امادگی کردند و چقدر اتفاق خوش‌یمن و مغتنم است.
در اخر اگر صحبتی هست بفرمایید؟
ممنون از شما، مانا باشید .
