آمریکا با وجود تحت تاثیر قرار گرفتن مداخله گرایی هنوز هم به انجام آن اصرار دارد

از یک سو، آمریکا بارها تمایل دوستی خود را به متحدان سنتی اروپا نشان داده و امیدوار است که این کشورها نقش مهمی در مداخله و سرکوب چین داشته باشند. از سوی دیگر، ایالات متحده خود نیز در حال تسریع در ادغام منابع استراتژیک جهانی است. چندی پیش، بلینکن به وضوح به راهبرد آمریکا مبنی بر خروج از افغانستان و تمرکز بر چین اشاره کرد.

در جنگ ۲۰ ساله در افغانستان، ایالات متحده علاوه بر پشت سر گذاشتن یک افغانستان ویران، خود نیز شاهد عواقب شوم ناشی از مداخله جویی شد.

جدی تر، زیر سوال رفتن بنیان دموکراسی آمریکا به طور گسترده است. در خارج از کشور، دموکراسی آمریکا در افغانستان، عراق و کشورهای دیگر راه خود را نیافته است؛ در داخل، سیاستمداران آمریکایی شورش های کشورهای دیگر را به “زیباترین مناظر” تشبیه کردند. اما آن چه در ژانویه سال جاری در کپیتال هیل مرکز سیاسی این کشور رخ داد،  “دموکراسی آمریکایی” را مسخره همه دنیا کرد.

مجازات واکنش سیاسی هنوز به پایان نرسیده و آمریکا اکنون در حال عزیمت به سمت اقیانوس آرام است و متحدانش را برای شروع مداخله جدید به سوی خود می کشاند. تحت لوای “حقوق بشر”، “دموکراسی” و “آزادی”، ایالات متحده همچنان با ادامه سوء استفاده از مسایل “هنگ کنگ”، “شین جیانگ”، ” تایوان” و غیره همپیمانان خود را برای فشار بر چین متحد می کند.

تاریخ آینه است. پس از دهه ها کشمکش در خاورمیانه، ایالات متحده نیز میوه تلخ را چشید. در آسیا، دخالت در کشوری قدرتمند مانند چین کار آسانی نیست. سیاست گذاران ایالات متحده باید به دقت این نکته را بسنجند که اگر آن ها واقعا می خواهند با چین مقابله کنند، آیا می توانند در برابر عواقب تلخ دور جدید مداخله گرایی تاب بیاورند؟