مقامات واشنگتن باید به جای دلواپسی از پیشرفت چین، نگران «سقوط آمریکا» باشند
از زمان پایان جنگ جهانی دوم، رویدادهای تاریخی مهم معدودی اتفاق افتاده اند که آمریکا به نوعی در آنها درگیر نبوده باشد؛ شاید آمریکا با این رویدادها ارتباط مستقیمی نداشته باشد، اما نفوذ آمریکا در وقوع این رویدادها امری غیر قابل تردید است؛ قدرت های بزرگ دنیا معمولا به ندرت از محدودیت قدرتشان آگاهند؛ افراد قدرتمند و بزرگ معمولا خیلی دیر به این درک می رسند که دیگر بزرگ و قدرتمند نیستند!
تاریخ مدرن پر است از این عبرت ها!
برای مثال، سوئد، هلند و اسپانیا به عنوان قدرت های بزرگ شرکت کننده در پیمان «وستفالی» مصوب سال ۱۶۴۸ میلادی، که سازوکاری برای پایان دادن به فاجعه جنگ ۳۰ ساله و ارائه تعریف کشور مدرن بود، همگی جایگاه بزرگ خود را از دست دادند و موجودیت مستقل لهستان در پایان قرن هجدهم از بین رفت؛ فرانسه تحت فرماندهی «ناپلئون سوم»، انگلیس تحت فرماندهی «وینستون چرچیل» و شوروی تحت فرماندهی «میخائیل گورباچف» هیچ کدام خبر نداشتند که امپراتوری خود را از دست داده اند تا زمانی که خیلی دیر شد!
سرنوشت آمریکا نیز متفاوت از این امپراتوری ها نیست و بیشتر به فروپاشی داخلی آمریکا برمی گردد.
بیشتر امپراتوری های بزرگ دنیا با خودکشی به پایان رسیدند و یا اینکه به قتل رسیدند اما آمریکایی ها با خودبینی عمیق و استثنائی که برای خود قائل هستند، تصور می کنند که از سرنوشت بی رحم تاریخ معافند!
اینطور نیست! علائم زوال و نابودی آمریکا در زمینه های مختلف از جمله سیستم سرمایه داری، دارو و کنترل بیماری ها و نهادهای دموکراتیک و ارتش، کاملا قابل مشاهده است؛ آمریکا امروزه بعد از هدر دادن تریلیون ها دلار بودجه و تلفات بی شمار انسانی، در حال مذاکره با طالبان است تا بتواند نیروهایش را عقب بکشد!
نتیجه تریلیون ها دلاری که واشنگتن در جنگ های افغانستان و عراق هدر داد، امروزه در سراسر آمریکا، در فروپاشی های شهری، بی خانمانی ها، زیرساخت های و سیستم های حمل و نقل عمومی خراب، مدارس دولتی با استانداردهای جهان سومی و دانشگاه ها و آزمایشگاه های دولتی فاقد بودجه قابل مشاهده است؛ یک بررسی صورت گرفته نشان داده است که ارتش آمریکا به طور متوسط ۲۵۰ هزار گلوله برای کشتن صرفا یک جنگجوی طالبان استفاده کرده است!
تا سال ۲۰۰۷ الی ۲۰۰۸ میلادی بود که مقامات آمریکا تصور می کردند بحران مالی مشکلی است که فقط برای کشورهای دیگر اتفاق می افتد؛ بعد از سال ۲۰۰۸ بود که سیستم سرمایه داری آمریکا به دنبال پیدا کردن راهی برای ورود به چین و ویتنام بود!
مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها در آمریکا دهه ها به عنوان مراکزی با رعایت استانداردهای طلایی بهداشت همگانی و کنترل اپیدمی در سطح جهان شناخته می شدند؛ پاندمی و همه گیری کرونا دقیقا یک بحران در بهداشت همگانی محسوب می شود و مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها در آمریکا با هدف مدیریت این بحران ها تاسیس شده اند اما این در حالیست که تاکنون تعداد موارد ابتلا به کرونا در آمریکا ۲۱ میلیون و ۸۱۹ هزار و ۸۸۰ نفر و موارد تلفات این کشور ۳۶۹ هزار و ۴۴۳ نفر گزارش شده است! این ارقام نشان دهنده این است که آمریکا بدترین خسارت و آسیب در میان اقتصادهای توسعه یافته دنیا به دلیل کرونا را متحمل شده است.
کارشناسان بر این باورند که عامل ضعف عملکردی مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها و نهادهای رسیدگی به بهداشت همگانی در آمریکا، عدم تخصص و نبود تجربه و عدم وجود منابع کافی نیست بلکه علت، سوء مدیریت بی سابقه مقامات منتخب در دولت آمریکاست که در راس آنها «دونالد ترامپ» رئیس جمهوری قرار دارد که در حال ترک کاخ سفید است!
نگاهی به واشنگتن، کانون به اصطلاح دموکراسی آمریکایی بیندازید! جمعیت هزاران نفری از حامیان اوباش ترامپ به ساختمان کنگره آمریکا حمله کرده و شیشه ها را شکسته و وارد ساختمان و از جمله صحن کنگره شده اند؛ این زد و خوردها و تخریب ها در کنگره آمریکا صحنه های آشنایی از حمله معترضان ضد دولتی و شورشیان به شورای قانونگذاری هنگ کنگ در سال ۲۰۱۹ میلادی را به خاطر می آورد! حمله ای که بخشی از تظاهرات و شورش گسترده در هنگ کنگ بود و تا نیمه دوم سال ۲۰۱۹ میلادی طول کشید و توسط «نانسی پلوسی» رئیس مجلس نمایندگان کنگره آمریکا، «صحنه های زیبا» توصیف شد!
در همین تظاهرات اخیر در کنگره آمریکا، دفتر پلوسی توسط حامیان افراط گرای ترامپ اشغال شد! شاید پلوسی باز هم بتواند در این صحنه ها، زیبایی ها را تماشا کند به خصوص در دفتر کارش (که به اشغال حامیان ترامپ درآمد)!
همه این اتفاق ها در هر کشور دیگری از جهان به عنوان کودتا توصیف می شود؛ تمام مشکلاتی که در آمریکای امروز دیده می شوند، نشان دهنده ا افول و زوالی فراگیر در این کشور است.
