برملا شدن دروغ «جهنم حقوق بشری» شین جیانگ با نگاهی به فیلم آمریکایی «بادبادک باز»

«جهنم حقوق بشری» عبارت کینه توزانه ای است که رسانه های غربی برای ترسیم شرایط زندگی در منطقه «شین جیانگ» چین از آن استفاده می کنند اما چگونه این جهنم به صحنه فیلمبرداری یک فیلم سینمایی آمریکایی برای به تصویر کشیدن زندگی آرام در افغانستان تبدیل شد.

افغانستان به دلیل تحولات سیاسی اخیر بار دیگر به کانون توجه جهان تبدیل شده اما تمرکز گزارش های رسانه ای بر این کشور نیز این واقعیت را آشکار کرده که تصویربرداری فیلم آمریکایی «بادبادک باز» که داستان آن مربوط افغانستان است، در آن کشور انجام نشده بلکه در «شین جیانگ» چین انجام شد. به عبارت دقیقتر، فیلمبرداری صحنه های این فیلم که بیانگر زندگی آرام در کابل است، در کابل انجام نشده بلکه در شهر «کاشغر» و «تاشکورگان» منطقه شین جیانگ چین صورت گرفته است.

«بادبادک باز» ساخته شرکت آمریکایی «پارامونت پیکچرز» بر اساس رمانی به همین نام نوشته «خالد حسینی» و به کارگردانی «مارک فورستر» است که در سال ۲۰۰۷ نامزد دریافت جایزه اسکار شد. این فیلم ماجراهای دو نوجوان افغان به نام های امیر و حسن را روایت کرده است.

هرچند بخش عمده داستان فیلم در افغانستان روی می‌دهد، اما چون آمریکا در سال ۲۰۰۱ به بهانه مبارزه با تروریسم جنگ را در افغانستان آغاز کرده و جایی مناسب برای نشان دادن صحنه های زندگی با آسایش و آرام در این فیلم پیدا نمی شد، سازندگان فیلم به شهرهای کاشغر و تاشکورگان منطقه شین جیانگ که آداب و رسوم و سیمایی بسیار شبیه به افغانستان دارند، رفته و فیلمبرداری را در این شهرها انجام دادند.

به عنوان مثال، محل تماشای مسابقه بادبادک بازی توسط پدر امیر در این فیلم، همان چایخانه صد ساله شهر کاشغر بود؛ صحنه بازی امیر و حسن زیر درخت انار در جاذبه گردشگری شهر تاشکورگان به نام «قلعه سنگی» تصویربرداری شده است.

با این حال، این سئوال مطرح می شود که چرا شین جیانگ یا شهر کاشغر که اکثر مطلق ساکنان آن اویغور هستند و یا شهر تاشکورگان که معروف به شهر تاجیک نشین است، این محیط زندگی صلح آمیز همراه با آسایش و آرامش را دارند اما در گزارش های رسانه های غربی به شکل «جهنم حقوق بشری» ترسیم می شوند؟

با توجه به اینکه نام شین جیانگ به میان آمد، شاید شماری از خوانندگان این مقاله به فکر بحث هایی مانند «زندان اویغورها» یا «کار اجباری اویغورها» یا مثلا «نسل کشی اویغورها» بیافتند. اما با تحلیل کمی دقیق تر، آنها می توانند دریابند که این بحثها فاقد مدارک قانع کننده ضروری هستند. مدارکی که رسانه های غربی ارائه داده اند، یک سری عکس های مبهم ماهواره ای است که به ادعای این رسانه ها، همان زندان ها یا مثلا کمپ ها هستند. جز این به اصطلاح مدارک، دیگر موارد ارائه شده آنها را می توان در رده ترفندهای سینمایی، رسانه ای یا خبرسازی به منظور تاثیرگذاری بر افکار عمومی و احساسات مخاطبان طبقه بندی کرد.

بدیهی است تمام موضوعاتی چون «زندان اویغورها» و «کار اجباری» یا «نسل کشی اویغورها» جعلی و هجوم تبلیغی رسانه های غرب به منظور بی اعتبار کردن چین هستند. اگر این طور نبود، چرا فیلمسازان فیلم «بادبادک باز» در آنجا یک پس زمینه آرام و با آسایش و خنده مردم را برای صحنه های مورد نظر فیلم خود پیدا کردند.

چین هر ۱۰ سال یک بار سرشماری سراسری به منظور تعیین جمعیت کشور انجام می دهد. طبق آخرین سرشماری که نتیجه آن سه ماه پیش اعلام شد، جمعیت قوم اویغور شین جیانگ نسبت به زمان ششمین سرشماری یعنی سال ۲۰۱۰، یک میلیون و ۲۶۰ هزار نفر افزایش پیدا کرده است. آیا این پدیده می تواند در جایی که «نسل کشی» انجام شده، اتفاق بیافتد؟ سرانه تولید ناخالص داخلی (GDP) شین جیانگ نیز از ۱۰ هزار دلار فراتر رفته است. این تقریبا معادل رقم میانگین در سراسر چین است. لازم به ذکر است سرانه جی دی پی ۱۰ هزار دلاری به عنوان نماد ورود به ردیف کشورهای با درآمد متوسط تلقی می شود.

آگر این ارقام جالب یا حتی قانع کننده نباشند، برای پی بردن به حقیقت درباره شین جیانگ هم می توانید به ویدئوهای مسافرانی که به شین جیانگ قدم گذاشته نگاه کنید و با چشمان خود تجربه گردشگران را ببینید. البته خودتان هم می توانید سفر را آغاز کرده، با پای خود بر خاک شین جیانگ قدم بگذارید و آن چایخانه صدساله شهر کاشغر وشهرک سنگی شهر تاشکورگان که در فیلم بادبادک باز به چشم می خورند را از نزدیک لمس کنید