«اردوگاه بازپروری» شین جیانگ در واقع چیست؟

در این به اصطلاح «اردوگاههای بازپروری» در شین جیانگ چه اتفاقی می افتد؟ آیا سرکوب مذهبی است یا تلاشی علیه افراطگرایی؟

جواب این سؤال را نمی دانستیم اما می خواستیم پیدا کنیم. به همین دلیل سراسر شین جیانگ را زیر پا گذاشتیم و بعضی افراد شرکت کننده در این برنامه را پیدا و با آنها دیدار کردیم.

با ابوالذکری آوبولی (Abulizikari Aobuli)هنرمند ۳۳ ساله دیدار کردیم که در به اصطلاح «اردوگاه بازپروری»، مهارت نقاشی خود را تکمیل کرده و حالا در یک نگارخانه کار می کند؛ با یوره گول یوسان (Yuregul Yusan) 30ساله هم آشنا شدیم که در یک هتل کار می کند؛ رقیه یعقوب (Rukiya Yakup) 26ساله را هم پیدا کردیم که زبان ماندارین، زبان معیار چین را آموخته و حالا در یک بنگاه مسکن مشغول کار است؛ با حالنور (Halinur) 23ساله ملاقات کردیم که حالا صندوقدار یک رستوران است.

یکی از مقامات بلندپایه شین جیانگ به ما گفت تا کنون همه مهارت آموزان مراکز آموزش مهارتهای شغلی که برخی غربیها از آنها به عنوان «اردوگاه بازپروری» معرفی می شود، ترک کرده اند.

با مرور گذشته شاید فکر کنید بسیاری از مردم جهان با مراکز آموزش مهارتهای شغلی شین جیانگ مخالفند. اما سؤال اینجا است که این مخالفت درست است یا خیر؟

بله، ۲۲ کشور غربی و ژاپن به سازمان ملل نامه ای نوشته و در آن این «اردوگاهها» را با باد انتقاد گرفتند؛ در حالی که ۵۴ کشور دیگر که اکثر آنها کشورهای مسلمان هستند، از تلاشهای چین برای مبارزه با تروریسم در شین جیانگ دفاع کرده و سیاست چین برای توسعه شین جیانگ و مراقبت چین از شهروندان مسلمان را مورد ستایش قرار دادند.

حق با آنها است.

چین تا کنون دست کم ۳۵۰۰۰ مسجد ساخته است. این رقم بسیار بیشتر از ارقام مشابه در فرانسه، آمریکا و انگلستان است که به ترتیب ۲۳۰۰، ۲۱۰۶ و ۱۶۰۰ مسجد دارند. حتی از لحاظ سرانه نیز رقم چین سه برابر کشورهای غربی است. اما، وجود این تعداد زیاد مسجد در چین نگرانیهایی را نیز ایجاد کرده است.

گزارشهای زیادی حکایت از آن دارد که تعداد زیادی از مساجد در شین جیانگ ویران شده است. اما محمد جمعه (Mamat Juma)امام مسجد عیدگاه کاشغر می گوید: درست است که برخی مساجد در شین جیانگ ویران شده اما صرفا محدود به آنهایی است که با خطر سقوط روبرو بودند و حالا مساجد جدید به جای آنها ساخته شده است. به گفته او، در هر روستای شین جیانگ مردم می توانند در مسجد به دعا یا اقامه نماز بپردازند.

این مساله مربوط به دیدگاه و موضع است. در غرب، بسیاری هنوز بر آنند چین از اسلام می ترسد نه از تروریسم.

من با این موضع غرب آشنا هستم.

در هشت سال گذشته به عنوان یک خبرنگار مقیم آمریکا مشغول کار بوده ام و توان غربیها را در داستانگویی بسیار می ستودم، زیرا می تواند در بیان داستان، «سرکوب اقلیت قومی» در شین جیانگ را برجسته و حملات تروریستی در چین را کم رنگ کند. اما مساله این است که این نوعی معیار دوگانه و یک بام و دو هواست.

به عنوان مثال، هر بار درباره حملات تروریستی در چین از مقامات آمریکایی سؤال می کردم، به ندرت آنها را حملات تروریستی می نامیدند.

اما تا سال ۲۰۱۴ بعد از وقوع حمله در ایستگاه راه آهن شهر کون مینگ، من از سوزان رایس مشاور امنیت ملی وقت آمریکا خواستم موضع آمریکا را درباره این حمله که در آن بیش از یکصد نفر کشته و زخمی شدند، ابراز کند، و او گفت آمریکا همه حملات تروریستی را محکوم می کند و در مورد حمله در شهر کون مینگ نیز آن را محکوم می کند. من پرسیدم آیا حمله در کون مینگ جزو حملات تروریستی است یا خیر، او در جواب گفت: ما به این حمله هم حملات تروریستی می گوییم. این رویداد بسیار کم نظیری بود که مشاور امنیت ملی آمریکا یک حمله افراطگرایانه در چین را به عنوان حمله تروریستی معرفی کرد.

اما، رسانه های غربی پیگیری نکردند. از میان ۳۰ گزارش مهم رسانه های غربی درباره حمله به دفتر مجله شارلی ابدو فرانسه در سال ۲۰۱۵، در ۲۵ گزارش از عبارت حمله تروریستی استفاده شد، اما در مورد حمله در ایستگاه راه آهن شهر کون مینگ، فقط در دو گزارش از این عبارت استفاده شد که حتی در این گزارشها، عبارت حمله تروریستی داخل علامت نقل قول (گیومه) بود.

اما، دوستان، چین تنها کشوری نیست که رسانه های غربی با آن چنین برخوردی دارند.

طبق مطالعات شون دارلینگ هاموند استاد دانشگاه هاردوارد، در ماه نوامبر سال ۲۰۱۵ تقریبا همزمان در پاریس، بیروت و بغداد حملاتی اتفاق افتاد، اما در مورد حمله بغداد ۳۹۲ گزارش، درباره بیروت ۱۲۹۲ گزارش و درباره حمله پاریس، ۲۱۰۰۰ گزارش منتشر شد.

در آن سال در کل دنیا، برای هر کشته غربی در حملات تروریستی، ۶۶۵ گزارش و برای هر کشته غیرغربی در حملات تروریستی، تنها ۶۰ گزارش در رسانه های غربی منتشر شد.

لذا، اگر کسی به شما بگوید در چین مساله تروریسم وجود ندارد اما نفرت از اسلام وجود دارد، بهتر است از او پرسید داده هایتان از کجا به دست آمده است